Strefa wiedzy

Wiosna to czas stosowania nawożenia roślin głównymi makroelementami w tym azotu. Jednak na plantacjach intensywnie prowadzonych warto jest pamiętać o zastosowaniu mikroelementów w celu prawidłowego odżywienia roślin we wszystkie składniki pokarmowe oraz lepszym wykorzystaniu głównych składników jakim jest azot, fosfor i potas. W poniższym artykule przybliżę kilka istotnych funkcji najważniejszych mikroelementów w uprawie rzepaku i pszenicy.

Wiosna w wielu regionach kraju zaczęła się na dobre, a z nią ruszyła wegetacja. Większość rolników już uporała się z pierwszą dawką azotu w rzepaku natomiast w zbożach ozimych sytuacja wygląda różnie. Niektórzy już zastosowali azot inni jeszcze czekają na bardziej sprzyjające warunki pogodowe oraz możliwość wjazdu w bardziej podmokłe pola. Poza wiosennym stosowaniem azotu warto jest pamiętać o wiosennym nawożeniu roślin mikroelementami. W celu przybliżenia roli poszczególnych mikroelementów przyjrzymy się, które pełnią kluczowa rolę w poszczególnych uprawach.

Najpierw przyjrzyjmy się wiosennemu dokarmianiu mikroelementami rzepaku ozimego. Do zastosowania boru w uprawie rzepaku chyba nikogo już nie trzeba przekonywać. Jednak w celu przypomnienia wspomnę o kilku jego kluczowych funkcjach.

Bor w uprawie rzepaku jest odpowiedzialny za:

• Kiełkowanie i wzrost łagiewki pyłkowej
• Syntezę lignin
• Wzrost odporności przed chorobami pędów i łuszczyn
• Gospodarkę hormonalną rośliny
• Gospodarkę cukrami

Zapotrzebowanie rzepaku na bor na 1 tonę nasion + odpowiednia ilość słomy wynosi 100-150g. Natomiast najbardziej newralgicznymi fazami w uprawie rzepaku w okresie wiosennym pod względem boru jest faza rozety liściowej oraz faza zielonego pąka. Są to dwa kluczowe momenty, w których powinniśmy zastosować bor w celu odpowiedniego odżywienia rośliny tym mikroelementem. Ponadto powinniśmy pamiętać, że wraz ze wzrostem pH gleby w kierunku obojętnego spada dostępność mikroelementów zgromadzonych w glebie. Dodatkowo jak wykazują badania 80% gleb Polski charakteryzuje się niską zasobnością tego pierwiastka.

Kolejnym bardzo ważnym mikroelementem w uprawie rzepaku, o którym już nie wszyscy pamiętają jest mangan.

Mangan w uprawie rzepaku:

• Stymuluje pobieranie fosforu
• Wpływa na gospodarkę azotem
• Wpływa na zdrowotność roślin
• Wpływa na gromadzenie tłuszczu w nasionach.

Zapotrzebowanie rzepaku na mangan na 1 tonę nasion + odpowiednia ilość słomy wynosi 80-200g. A najbardziej krytyczną fazą na pobieranie manganu jest faza od momentu wiosennego ruszenia wegetacji do fazy kwitnienia rzepaku. Rzepak manganem powinniśmy odżywić 2 razy w okresie wiosennego wzrostu w fazie rozety oraz następnie w fazie pąkowania.

W celu odpowiedniego odżywienia roślin borem i manganem oraz istotnego wsparcia wiosennej regeneracji rzepaku po zimie proponujemy zastosować Fertiactyl Radical w dawce 3 l/ha, który w swoim składzie zawiera Glicynę-Betainę, która jest naturalnym antystresantem, Zeatynę naturalny ukorzeniacz, kwasy huminowe i fulwowe poprawiające strukturę gleby oraz dodatkowo zawiera bor i mangan. Natomiast w fazie zielonego pąka zalecamy zastosowanie Fertileader Gold w dawce 3 l/ha, który zawiera w swoim składzie kompleks SEACTIV w skład którego wchodzi Glicyna-Betaina, IzoPentyl Adeniny wspomagający przemieszczanie się składników pokarmowych wewnątrz rośliny oraz aminokwasy wspomagające wnikanie mikroelementów do rośliny. Ponadto zawiera bor i molibden – kluczowe mikroelementy w fazie zielonego pąka.

Koleją ważną grupą roślin ozimych są zboża. Jednak ze względu na powszechność uprawy pszenicy wśród zbóż skupmy się na jej wymaganiach pod względem zapotrzebowania na poszczególne mikroelementy w okresie wiosennym.

Najważniejszym mikroelementem w uprawie pszenicy jest miedź choć jej wymagania pod względem ilości tego pierwiastka są niewielkie i wynoszą około 8,5 g na 1 tonę ziarna + odpowiadająca ilość słomy. Pełni wiele ważnych funkcji:

• Stymuluje krzewienie
• Zapobiega redukcji źdźbeł kłosonośnych
• Stymuluje rozwój systemu korzeniowego
• Kontroluje przemiany azotu
• Wpływa na szybsze przemieszczanie azotu w kierunku ziarniaków
• Wpływa na wzrost odporności roślin na mączniaka prawdziwego i zgorzel podstawy źdźbła

Optymalnym terminem zastosowania miedzi w uprawie pszenicy jest faza od pełni krzewienia do fazy strzelania w źdźbło.

Kolejnym bardzo ważnym mikroelementem w uprawie pszenicy i innych zbóż jest mangan.

Mangan w uprawie zbóż w tym pszenicy jest odpowiedzialny za:

• Przemiany azotu w roślinie
• Syntezę białek
• Pobieranie fosforu
• Pośrednio wpływa na rozwój systemu korzeniowego i krzewienie
• Wzrost odporności na choroby grzybowe, głównie zgorzel podstawy źdźbła, fuzaryjny zgorzel korzeni, mączniaka prawdziwego oraz rdzę brunatna i żółtą.

Zapotrzebowanie pszenicy na mangan wynosi 90 g na każdą 1 tonę ziarna + odpowiadająca ilość słomy.

Pszenica największe zapotrzebowanie na mangan wykazuje na początku wegetacji do końca fazy krzewienia.

Innymi mikroelementami wpływającymi na wzrost i rozwój pszenicy jest cynk, którego zapotrzebowanie pszenicy wynosi około 65 g na każda 1 tonę ziarna + odpowiadająca ilość słomy oraz bor, którego zapotrzebowanie pszenicy wynosi 5 g na każda 1 tonę ziarna + odpowiadająca ilość słomy.

W celu prawidłowego odżywienia roślin w najważniejsze mikroelementy oraz wiosennego wsparcia roślin po zimie zalecamy zastosować wiosną do fazy końca krzewienia Fertileader Tonic w dawce 1,5 l/ha, który zawiera kompleks SEACTIV. W skład kompleksu SEACTIV wchodzi Glicyna-Betaina naturalny antystresant, IzoPentyl Adeniny wspomagający przemieszczanie się składników pokarmowych wewnątrz rośliny, aminokwasy, które wspomagają wchłanianie mikroelementów do wnętrza rośliny. Fertileader Tonic zawiera również miedź i mangan dwa kluczowe mikroelementy w fazie krzewienia zbóż.

Tegoroczna zima w porównaniu do lat poprzednich przypomina nam prawdziwą zimę z okrywą śnieżną oraz znacznymi spadkami temperatur. W tym roku w wielu regionach kraju raczej pozostanie z nami do końca lutego. Dlatego w tym roku raczej czynnikiem limitującym wjazd w pole z azotem nie będą przepisy prawa, a raczej okrywa śnieżna lub możliwość wjazdu ciężkimi maszynami w mocno uwilgotnioną glebę. Jak w takim razie zaplanować wiosenne nawożenie naszych ozimin. W poniższym artykule postaram się przybliżyć możliwości podjęcia odpowiednich działań.

W tym roku zima przypomniała sobie o nas i w wielu regionach kraju mamy prawdziwą zimę ze spadkami temperatur sięgającymi kilkunastu stopni poniżej zera oraz okrywą śnieżną sięgającą kilkudziesięciu centymetrów. Wszystko na razie na to wskazuje, że pierwsze prace polowe zaczniemy dopiero od marca ponieważ, nawet jak przyjdzie odwilż to musimy poczekać na zniknięcie okrywy śnieżnej. Woda z roztopów w wielu miejscach uniemożliwi wjazd ciężkimi maszynami z nawozami co opóźni podanie pierwszej dawki azotu. Jak w takim przypadku postępować, żeby jak najlepiej trafić z dawką azotu?

W pierwszej kolejności rozpatrzmy strategię nawożenia rzepaku. Rzepak w tym roku w wielu miejscach już w okresie jesiennym był wygłodniały. Większość plantacji może wykazywać znaczne niedobory azotu, które trzeba szybko uzupełnić. Drugim argumentem przemawiającym za szybkim podaniem azotu jest fakt znacznych ilości opadów w okresie jesiennym i dużej okrywy śnieżnej. Woda z topniejącego śniegu oraz z okresu jesiennego spowoduje, że nie mamy co liczyć na duże ilości azotu glebowego ponieważ został on albo wykorzystany w okresie jesiennym, albo zostanie przepłukany w głąb profilu glebowego i będzie niedostępny dla roślin. Kolejnym ważnym aspektem, który należy wziąć pod uwagę jest termin zniknięcia okrywy śnieżnej oraz możliwości wjechania w uprawę po roztopach. Miejmy nadzieję, że nocne przymrozki będą jeszcze występowały i będziemy mogli wjechać ciężkimi maszynami podając azot. Nie mniej jednak jak na razie wszystko wskazuje na to, że pierwszą dawkę azotu podamy po pierwszym marca.

Planując nawożenie azotem w pierwszej kolejności powinniśmy wziąć pod uwagę to czy wcześniej podaliśmy inne makroskładniki, w tym siarkę i magnez, o której pisałem w wcześniejszym artykule „Zanim podasz azot”. W tym sezonie wegetacyjnym z pewnością wielu rolników nie zdąży podać siarki przed nawożeniem azotem lub poda ją kilka dni przed nim. W przypadku, gdy uda nam się podać siarkę wcześniej, to mamy dużo łatwiejsze zadanie, ponieważ w tym roku najlepszym rozwiązaniem będzie wybór nawozu azotowego szybkodziałającego, najlepiej saletry amonowej w dawce 2/3 planowanej dawki azotu wiosennego. Nawóz szybko zostanie pobrany przez rzepak, co pozwoli na uzupełnienie niedoborów azotu w roślinie. Natomiast na drugą dawkę azotu ze względu na lepsze wykorzystanie azotu podanego w pierwszej dawce azotu polecam zastosować nawóz SULFAMMO 23, który po pierwsze ma azot chroniony w siateczce organiczno-wapiennej ograniczającym straty azotu, po drugie posiada kompleks N-PROCESS, który pozwala efektywniej wykorzystać azot zgromadzony w glebie, w tym również z pierwszej dawki. Po trzecie oprócz azotu posiada również Mezocalc młody wapń, który jest pobierany przez rośliny jako składnik odżywczy i wchodzi w budowę ścian komórkowych, co wpływa na ich większą odporność na wyleganie. Po czwarte posiada dodatkowe składniki odżywcze w tym magnez składnik chlorofilu, który wpływa na proces fotosyntezy, a to przekłada się na plon oraz co najważniejsze siarkę, która jest istotna w odżywianiu roślin przez cały okres wegetacji, a w szczególności rzepaku. Ma to również istotne znaczenie, że siarka podobnie jak forma saletrzana azotu nie wchodzi do kompleksu sorpcyjnego gleby i nie można jej magazynować przez dłuższy czas w glebie. Ponadto SULFAMMO 23 ma również przewagę nad innymi nawozami, że ze względu na formę azotu oraz jego ochronę nie powoduje to znacznego nagromadzenia azotu w glebie, co mogło by wystąpić w podczas stosowania tradycyjnych nawozów azotowych.

Przejdźmy teraz do zbóż. Większość zbóż w Polsce jest w dobrej kondycji o mocnych rozkrzewieniach i odpowiednio rozwiniętych. Jedynie pszenice z późnych siewów są we wczesnych fazach i wymagają trochę innej strategii nawożenia. Skupmy się jednak na tych pierwszych uprawach, czyli odpowiednio rozkrzewionych. Jedynym problemem jaki może wystąpić po zejściu okrywy śnieżnej to w jakiej kondycji będą nasze zboża i w jakim nasileniu będą porażone chorobami grzybowymi oraz uszkodzenia spowodowane ewentualnymi przemrożeniami. Ze względu na dobre rozkrzewienie upraw dość dużą obsadę na m². W tym roku z pewnością w odpowiedniej strategii nawożenia zbóż azotem warto jest zastosować nawóz wolniej działający niż popularna saletra. Przykładowo saletrzak, pomimo podobnego składu do saletry, ze względu na dodatek wapnia i magnezu rozpuszcza się wolniej, przez co jest uważany za nawóz wolniej działający. W tym roku optymalnym rozwiązaniem w uprawie zbóż będzie zastosowanie SULFAMMO 30, który po pierwsze posiada azot chroniony, przez co nawet jak spadnie śnieg nie zostanie wypłukany. W momencie nadejścia przymrozków nie spowoduje on uwodnienia komórek, a przez to rośliny nie zostaną uszkodzone. Po drugie zawiera w swoim składzie siarkę, która w istotny sposób wpływa na pobieranie i przetwarzanie azotu przez rośliny. Po trzecie w jego skład wchodzi Mezocalc, czyli młody wapń wydobywanego z dna oceanu, który jest wysoce reaktywny. Wchodzi również w budowę ścian komórkowych, przez co rośliny są bardziej odporne na wyleganie. Po czwarte nawozy SULFAMMO nie zakwaszają gleby w porównaniu do innych nawozów azotowych, co wpływa korzystnie na rozwój roślin i strukturę gleby.

Końcówka stycznia to okres, w którym rolnicy po wyhamowaniu związanym ze świętami Bożego Narodzenia znów poważnie zaczynają myśleć o swoim gospodarstwie i pracach, jakie ich czekają wiosną. W poniższym artykule postaram się przybliżyć kilka informacji od czego powinniśmy zacząć, aby jak najlepiej wykorzystać wodę zgromadzoną w glebie przez okres zimy.

Końcówka stycznia to czas, w którym rolnicy coraz bardziej myślą o pracach polowych, co potwierdza również większy ruch zarówno w skupach płodów rolnych, jak również w punktach zaopatrujących rolnictwo w środki do produkcji rolnej. Pomimo tego, że w niektórych rejonach kraju za oknami pada śnieg i na razie ciężko jest mówić kiedy tak naprawdę przyjdzie wiosna to nauczeni doświadczeniami ostatnich lat wiemy, że nawożenie, a w szczególności nawożenie azotowe powinniśmy podać jak najwcześniej wykorzystując wodę zgromadzoną w okresie zimowym. Jest to związane przede wszystkim z rozpuszczeniem samego nawozu i wpłukaniem go do profilu glebowego oraz możliwością pobrania azotu przez rośliny razem z wodą. Szczególnie jest to istotne, że w ostatnich latach często jej brakuje w późniejszym okresie i wówczas wykorzystanie azotu jest na bardzo niskim poziomie, a często bywa, że nawet nie uzasadnionym ekonomicznie. Jednak jak na razie bez względu na przebieg pogody wstrzymują nas przepisy związane ze stosowaniem nawozów zawierających azot i nie możemy go zastosować przed pierwszym marca. Więcej na temat nawożenia azotem przedstawię w następnym artykule. Jednak teraz chciałbym się skupić nad możliwościami, jakie możemy zrobić przed pierwszym marca zanim zastosujemy azot. Przede wszystkim jeżeli nie będzie okrywy śnieżnej, a gleba nie będzie zamarznięta to możemy popracować nad wykorzystaniem azotu przez rośliny oraz nad żyznością gleby. W pierwszej kolejności powinniśmy zadbać o żyzność gleby. Chyba nie muszę nikogo przekonywać, że na glebach żyznych rośliny lepiej plonują. Jednak co tu zrobić jak gleby w naszym gospodarstwie nie są czarnoziemami bogatymi w próchnicę i zasobnymi w wodę. Znając gleby, jakie występują w Polsce wiemy, że nie są one ani zasobne w wodę, a tym bardziej w próchnicę. Średnia zawartość próchnicy dla gleb Polski to niespełna 2%. Dlatego nasza w tym rola żebyśmy we własnych gospodarstwach indywidualnie zadbali o odpowiedni poziom próchnicy. Ponieważ próchnica wpływa na poprawę stosunków wodno-powietrznych, wpływając dodatnio na tworzenie się struktury agregatowej gleby, na jej napowietrzenie, retencję wodną i ułatwiają uprawę gleby. Działają one jak lepiszcza strukturotwórcze, które znacząco poprawiają zwartość struktury komórek i regulują stężenie kationów Ca²⁺, Mg²⁺, NH₄⁺, Na⁺ i K⁺ w roztworze glebowym przez ich uwalnianie lub sorbowanie. Powodują sklejanie elementarnych cząstek gleby w większe agregaty. Sprawiają, że gleby lekkie stają się bardziej zwięzłe, a gleby ciężkie luźne. Jednym ze sposobów poprawy zawartości próchnicy w glebie jest dostarczenie świeżej masy organicznej z nawozami naturalnymi, jak obornik czy gnojowica. Jednak co zrobić, jeśli nasze gospodarstwo nie posiada zwierząt. W pierwszej kolejności powinniśmy pozostawiać na polu resztki pożniwne w postaci słomy. Warto jest również wprowadzić do uprawy międzyplony jako zielony nawóz. Dostarczenie do gleby materii organicznej z jednej strony wpłynie na podniesienie zasobności gleby w składniki pokarmowe powstałe w procesie mineralizacji, z drugiej zaś stopniowe budowanie próchnicy powstające w procesie humifikacji. Proces humifikacji możemy poprawić poprzez odpowiednie stymulowanie życia mikrobiologicznego w glebie i dbałość o odpowiedni rozwój mikroorganizmów glebowych. Z jednej strony stwarzając im dogodne środowisko życia poprzez zadbanie o odpowiedni odczyn gleby. Z drugiej strony powinniśmy dostarczyć im pożywki, dzięki której stworzymy dogodne warunki do namnażania się mikroorganizmów. Zagwarantowanie odpowiedniego pH gleby w czasie wegetacji oraz stymulowanie rozwoju mikroorganizmów będzie wpływało pozytywnie na proces humifikacji i tworzenie się próchnicy. Warto jest również wspomnieć, że każdy dodatkowy 1% próchnicy w naszej glebie pozwala na zgromadzenie dodatkowych 160 ton wody w każdym hektarze. Zadbanie o odpowiednie środowisko życia dla naszych mikroorganizmów glebowych będzie tym trudniejsze, że od marca zaczniemy stosować nawozy azotowe, które powodują zakwaszenie gleby, a to wpłynie na ograniczenie populacji pożytecznych mikroorganizmów glebowych. Dlatego warto jest już teraz podać odpowiednią kompozycję wapnia, które będzie z jednej strony działało szybko, a z drugiej długotrwale pozwalając na stabilizację środowiska życiowego mikroorganizmów. Warto jest wspomnieć, że w okresie wczesno wiosennym jeszcze przed nawożeniem azotem warto jest zadbać o odpowiednią zawartość magnezu w glebie. Magnez jest niezbędnym makroskładnikiem pokarmowym w żywieniu roślin. Magnez obok siarki stanowi jeden z głównych kontrolerów metabolizmu azotu w roślinie, przyczynia się do jego mniejszego pobrania na jednostkę plonu. Magnez wykorzystywany jest przez rośliny zarówno do budowy związków organicznych i tkanek roślinnych, jak również spełnia szereg funkcji fizjologicznych, biorąc udział we wszystkich szlakach metabolicznych żywych organizmów. Wpływa również na proces fotosyntezy zachodzący w roślinach. Główna rola magnezu w roślinie jest więc związana z jego występowaniem w chlorofilu, dzięki któremu rośliny wykorzystują promieniowanie słoneczne jako źródło energii procesów życiowych. Niedobór magnezu powoduje zmniejszenie ilości chlorofilu, osłabiając zdolność syntezy związków organicznych. Magnez jest także niezbędny jako aktywator enzymów w różnych procesach życiowych roślin, takich jak: oddychanie, synteza cukrów, białek, tłuszczy, wielu witamin i barwników roślinnych. Sprzyja również pobieraniu fosforu przez rośliny oraz włączaniu go w wysokoenergetyczne związki. Zahamowanie tych procesów, w wyniku niedoboru magnezu wpływa na spadek masy ziarniaka, obniżenie zawartości białka właściwego w ziarnie, zmniejszenie ilości karotenu i witamin w roślinach, tłuszczu w nasionach rzepaku, skrobi w ziemniakach oraz zmniejszenie zawartości i technologicznej wydajności cukru z buraka cukrowego. Niedobór magnezu przyczynia się również do pogorszenia odporności roślin na choroby i ataki szkodników. Warto jest również zwrócić uwagę, że niedobory magnezu występują często na glebach lekkich mocno zakwaszonych, ponieważ magnez w takich glebach jest łatwo wypłukiwany w głąb profilu glebowego. Kolejnym ważnym składnikiem pokarmowym istotnym w wykorzystaniu azotu jest siarka, która odpowiada za gospodarkę azotową roślin. Niedobory czy zbyt późna aplikacja siarki ogranicza pełne wykorzystanie azotu zawartego w nawozach i może prowadzić do jego znacznych strat w glebie. Ponadto rośliny dobrze odżywione siarką są bardziej odporne na działanie szkodników i chorób. Siarka jest również głównym budulcem aminokwasów (cysteina, metionina), a brak białek z tymi aminokwasami, bądź ich niedobór niekorzystnie wpływa na ogólną zawartość i jakość białka w ziarnie. Niedobór 1 kg siarki w glebie ogranicza pobranie azotu nawet do 10 kg. Stosunek azotu do siarki powinien wynosić dla zbóż 7:1, dla kukurydzy 6:1, a dla rzepaku 5:1.

Reasumując wszystkie powyższe argumenty jeżeli pogoda się poprawi i przyjdzie okres wyższych temperatur, a gleba będzie bez okrywy śnieżnej. Warto jest zastosować nawozy wpływające na poprawę życia mikrobiologicznego i poprawiające żyzność gleby oraz dostarczających najważniejszych składników wpływających na pobieranie i wykorzystanie azotu, który podamy po pierwszym marca. Przykładem takiego nawozu jest PHYSACTIV+1 zawierający w swoim składzie kompleks biostymulujący PHYSACTIV+ poprawiającym żyzność gleby poprzez wpływ na procesy humifikacji materii organicznej oraz wpływającym na rozwój mikroorganizmów glebowych. PHYSACTIV+! Zawiera również aminopurynę stymulującą rozrost systemu korzeniowego. Dzięki temu rośliny bardziej rozbudowują korzeń, co przekłada się na lepsze pobieranie wody i składników pokarmowych z głębszych warstw gleby. Dodatkowo PHYSACTIV+1 zawiera kompozycję różnego rodzaju wapieni, które działają charakteryzują się szybką reaktywnością i długim okresem działania przez co stabilizują mikro pH gleby co przekłada się na stabilne środowisko życia mikroorganizmów glebowych. PHYSACTIV+1 zawiera również magnez i siarkę. Kluczowe makroskładniki wpływające na pobieranie i przetwarzanie azotu.

Mamy połowę grudnia, a w wielu miejscach w kraju temperatura w dzień oscyluje około 0˚C. Natomiast nocą spada do kilku stopni poniżej zera. Sprawia to, że w większej części kraju rolnicy nie myślą już o pracach polowych. Jednak w wielu gospodarstwach ze względu na mokrą jesień nie udało się przeprowadzić wszystkich zabiegów odżywiania i ochrony ozimin. Spowodowało to, że w magazynach pozostały nawozy płynne oraz środki ochrony roślin. W tym artykule podam kilka zasad jak prawidłowo je przechowywać w okresie zimy, aby nie straciły swoich właściwości do kolejnego sezonu.

Połowa grudnia i panujące na polu warunki atmosferyczne w większości kraju świadczą, że wegetacja już ustała. Zakończenie wegetacji oraz niskie temperatury spowodowały, że odżywianie roślin, jak i ich ochrona przed agrofagami musi poczekać do wiosny, a przynajmniej do przedwiośnia. Natomiast po sezonie wegetacyjnym w znacznej części gospodarstw pozostają niewykorzystane nawozy i środki ochrony roślin. Również znaczna część rolników robi zakupy pod koniec sezonu, kiedy ceny są niższe lub są sezonowe promocje. Jednak w celu ich zabezpieczenia przed zimą musimy zadbać o ich prawidłowe przechowywanie, aby po zimie można było je z powodzeniem wykorzystać w nowym sezonie. W tym celu musimy spełnić kilka warunków by nie straciły swoich właściwości.

Pierwszym, a zarazem największym, niebezpieczeństwem w przechowywaniu płynnych nawozów w czasie zimy jest ich przemrożenie. Na skutek przemrożenia nawozów płynnych mogą zajść w nich przemiany chemiczne i fizyczne, które spowodują utratę właściwości produktów. Co może skutkować obniżenie ich skuteczności, a w skrajnych przypadkach nawet całkowitym brakiem efektu stosowania. Przemrożone płyny często rozwarstwiają się i wytrąca się w nich nierozpuszczalny osad, który wyklucza takie nawozy do aplikacji przy użyciu opryskiwaczy. Powodem tego jest znaczne niebezpieczeństwo, że powstały osad będzie zatykał filtry i dysze opryskiwacza. Dlatego w celu prawidłowego przechowywania nawozów płynnych najlepiej wykorzystywać pomieszczenia, w których w czasie zimy temperatura utrzymuje się powyżej 5˚C, czyli temperatura zapobiegająca tworzeniu się nadmiernej wilgotności w pomieszczeniu. Warto zaopatrzyć magazyn, gdzie przechowujemy nawozy płynne, w termometr, który pozwoli na kontrolę warunków przechowywania. Dobrze jest wyposażyć swój magazyn w termometr cyfrowy z funkcją zapamiętywania temperatury w pomieszczeniu magazynowym. Jeśli przechowywane przez nas nawozy wymagają specyficznych warunków przechowywania, to informacja o tym znajduje się na oryginalnym opakowaniu producenta. Ważnym aspektem w przechowywaniu nawozów jest dobra wentylacja pomieszczenia, w którym je przechowujemy. Powinna opierać się na systemie pozwalającym na co najmniej trzykrotną wymianę powietrza na godzinę, zaś w sytuacjach alarmowych na co najmniej dziesięciokrotną. Ponadto pomieszczenie magazynowe należy zaopatrzyć w bezodpływową kanalizację z urządzeniami do neutralizacji ścieków, w przypadku gdyby nastąpił niekontrolowany wyciek nawozu. Jeśli chodzi o nawozy sypkie służące do nalistnego odżywienia roślin to przede wszystkim trzeba pamiętać, że są one wrażliwe na wilgoć, dlatego trzeba przechowywać je w warunkach takich jak preparaty płynne. Na regałach magazynowych najlepiej umieszczać nawozy sypkie na górnych półkach, w odróżnieniu od nawozów płynnych, które należy przechowywać na dolnych półkach regałów magazynowych. Ma to szczególne znaczenie w przypadku wycieku nawozów płynnych. Takie ułożenie nawozów zabezpieczy nawozy sypkie przed ich zalaniem.